خورشید عالم تاب

سال های پیشتر که تازه با سبک و سیاق هیئت های مذهبی پایتخت آشنا شده بودم و به اقتضای جوانی شیفته سبک های مداحی و سبک های روز سینه زنی شده بودم تمام فکر و ذکرم شده بود شکل عزاداری. ادا و اطوارهای سینه زدن برایم جذاب بود. تن صدای مداح مرا عجیب شیفته خود کرده بود. و در نهایت شور عزاداری و هروله و ... نهایتا اینگونه شده بود که به جز سبک های فوق دیگر عزاداری ها برایم جذابیتی نداشت. به طوری که در ایام محرم وقتی مسجد محلمان مراسم روضه می گذاشت من اصرار داشتم که در مسجد نمانم و در عوض به هیئت بروم.

یکی از این روزها که در مسجد روضه بود و هیئت هم نداشتیم پدرم گفت بیا برویم مسجد روضه دارد. گفتم نمی آیم. پدرم گفت چرا؟ روضه امام حسین چقدر ثواب دارد ...

من به پدرم گفتم: آخر شما عزاداریتان مال پیرمردهاست. سینه زدنتان قدیمی است. مداح هم تا در روضه اوج میگیرد زود تمام می کند. شور هم که بلد نیستید بگیرد. من با روضه شما حال نمی کنم. از کل روضه شما فقط لباس مشکی اش را می پوشید و فیض دیگری در آن نیست.

اما پدرم در آن 18 سال پیش حرفی به من زد که آنقدر این حرف محکم و زیربنایی بود که هنوز فراموش نکرده ام و صدایش در گوشم جاری است.

پدرم گفت:

ممکن است آنچه که تو می گویی درست باشد [یعنی پدرم درک کرد که اقتضای جوانی من چه چیزی را می طلبد] اما سینه زدن ما تنها به خاطر امام حسین نیست. ما در این هیئت ها فرهنگ عاشورا را زنده نگه می داریم. سینه زدن ما در این هیئت ها سیاسی است. ما بر علیه ظلم و ظالم سینه می زنیم. عاشورا جوهر و محتوای اصلی انقلاب اسلامی ماست. درست است که ما سینه سوخته عاشورا هستیم ولی لباس ما پرچم اعتقادات ماست. این لباس مشکی ما پرچم است. این پرچم نباید زمین بیافتد. برای همین لباس مشکی می پوشیم و در هیئت ها و روضه ها شرکت می کنیم حتی اگر مداح آنگونه که ما حال می کنیم نخواند. حتی اگر آنگونه که دوست داریم در هیئت شوری به پا نشود.

این حرف پدر آنقدر محکم و مستدل و قانع کننده بود که من بلافاصله لباس پوشیدم و به همراه پدر به مسجدی رفتم که روضه آن اشک مرا جاری نکرد و آنگونه که دوست داشتم ادا و اطوار سینه زنی نداشت. ولی عقیده ام راسخ بود که حضور من در روضه مسجد مشت محکمی است بر دهان شیطان و شیطانیان.