من همیشه اعتقاد داشته ام که زن ها باید سوار مرکب شوند. اما نه هر مرکبی. مرکبی که جان داشته باشد و در زمره چهارپایان قرار بگیرد وگرنه همه چیز داغان می شود.
وقتی از خانه بیرون می رویم. حضرت علیا مخدره قبل از اینکه سوییچ در استارت ماشین بچرخد با یک حالت مظلومانه ای رو به من می کند که : من بشینم؟؟؟
خورشید عالم تاب
شامم سیه تر است زگیسوی دلکشت خورشید من برآی که وقت دمیدن است
این مطلب هدیه می شود و خانوم های متاهل و دختر خانوم های مجرد. فقط و فقط به خاطر اینکه کمی مردها رو درک کنن.
عجب حرف قشنگی زد محمد شهباز. رفته خواستگاری به خانومه گفته خونه برای من شبیه باند فرودگاهه. من بیرون از خونه با سرعت پرواز می کنم. اوج میگیرم. شیرجه میزنم. پرواز می کنم. دعوا می کنم. حرف می زنم. کلنجار می رم. و هزار تا دغدغه و دوندگی و ....
اما وقتی خونه میام باید
در خانه یک چشمی دنبال من می دود. این کار را نکن! این را نخور! نمک نزن! سرخ کردنی نخور! این خوب نیست! از این بخور. زن ها نمی دانند که مردها از این همه بکن و نکن خسته می شوند. اصلا انگار طبع مرد را آفریده اند که دستور بدهد نه اینکه فرمان برد. اینگونه می شود که مردها آنچیزی را که در خانه نمی توانند بخورند بیرون از منزل نوش جان می کنند.
امروز رفتم ساندویچی. هوس کردم یک ساندویچ بندری (یکی از ممنوعیات و حرامات در منزل) بخورم. خیلی با وقار و احترام به آقای ساندیچی گفتم