خورشید عالم تاب

امریکا می‌گوید بیایید مذاکره کنیم. نمی‌گوید بیایید رابطه برقرار کنیم.

از آنجا که تبلیغات هم در دست آنهاست، می‌خواهند در دنیا منعکس کنند که «جمهوری اسلامی از حرفهایش برگشت!» به چه دلیل؟ به این دلیل که نشسته است و دارد با امریکا مذاکره می‌کند.

و آن وقت یک یأس عمومی در تمام ملت ها در آسیا و در آفریقا و در خود اروپا و در خود امریکا به وجود بیاید.

اولین ضربه‌ای که با مذاکره می‌خواستند بزنند، این بود که جمهوری اسلامی را از آبروی خودش، از آن حیثیت و صلابت و قدرت و قامت استواری که در خاطره‌های ملت های مسلمان دنیا پیدا کرده است، ساقط کنند.

ملت ایران مگر ملت کوچکی است؟

ملت ایران، فلان ملتِ از زیر بوته در آمده‌ی اروپایی یا آفریقایی که نیست!

ملت کهنِ ریشه‌داری است که هزار سال سابقه دارد.

به صرف اینکه جمهوری اسلامی بگوید: «بله؛ ما مذاکره را قبول داریم.» یا این را بفهماند، یا جوری مشی کند که معلوم شود حرفی ندارد که با آمریکا مذاکره کند، این اولین ضربه است.

و بعد، تازه شروع تحمیل‌ها ست.

وقتی با کسی مذاکره شروع شد، یک قهوه با هم خوردید، یک گپ دوستانه هم در کنارش با هم زدید، در فلان محفل بین‌المللی نشستید و با همدیگر یک خرده درد دل کردید، بعد رودربایستی بوجود می‌آید.

آن وقت، اول شروع تحمیل‌هاست.

شروع بدبختی های انقلاب های دنیا و تسلط و نفوذ آمریکا، از همین جا شروع شد.

 این است که دارند روی مذاکره فشار می‌آورند. اصرار می‌کنند که «ایران چرا نمی‌آید با ما مذاکره کند؟»

 عده‌ای هم که آدم‌هایی ساده‌لوح‌اند، یا نمی‌دانم، مرعوب‌اند یا بی‌اطلاع‌اند یا غیر سیاسی‌اند، در داخل خودمان، این حرف‌ها را تکرار می‌کنند.

من نمی‌دانم می‌فهمند چی دارند می‌گویند؟!

فرمایشات رهبرم، 12/8/1372 در دیدار با دانشجویان

پانوشت:

1. منبع: وبلاگ علیون.
2. نتیجه یک سال و نیم تنش زدایی.